Χριστόφορος Κροκίδης - Έλα γυναίκα θυμωμένη | Xristoforos Krokidis - Ela ginaika thimwmeni<br /><br />Δίσκος: Ο φύλακας των σκουπιδιών<br />Μουσική: Χριστόφορος Κροκίδης<br />Στίχοι: Απόστολος Μπουλασίκης<br />Copyright: 2002<br />Δισκογραφική εταιρία: Minos<br /><br />Στα φωτεινά υγρά σου μάτια,<br />στο γυάλινο χαμόγελο,<br />της πολικής της νύχτας άστρα,<br />λουλουδιασμένα χέρια σ' άγγιξαν με φως.<br /><br />Ανεμοδείχτης αφροισμένος,<br />έρωτας μελαγχολικός<br />μούσκεψε τα φορέματά σου<br />μ' εκείνον της μητέρας τ' άγριο θηλασμό.<br /><br />Έλα γυναίκα θυμωμένη,<br />έλα σ' αυτό το φονικό,<br />θέλω μαζί σου να ζήσω, να χαθώ.<br />Έλα γυναίκα τρομαγμένη,<br />έλα σ' αυτό το ουρλιαχτό,<br />θέλω μαζί σου να ζήσω, να χαθώ.<br /><br />Χόρεψαν φίδια στα μαλλιά σου,<br />στης Εύας σου τον πειρασμό,<br />σε μια θηλιά το βάδισμά σου,<br />Μαροκινό μαχαίρι σου 'πε το χρισμό.<br /><br />Έλα σημάδι θυμωμένο,<br />μέσα στης ήβης τον ιστό,<br />εδώ ζαλίζομαι κι αν μένω,<br />είναι που όλα αυτά που ζω σου τα χρωστώ.<br /><br />Έλα γυναίκα θυμωμένη,<br />έλα σ' αυτό το φονικό,<br />θέλω μαζί σου να ζήσω, να χαθώ.<br />Έλα γυναίκα τρομαγμένη,<br />έλα σ' αυτό το ουρλιαχτό,<br />θέλω μαζί σου να ζήσω, να χαθώ.<br /><br />Λέπια στα δυο της τα φτερά,<br />τυφλά τα μάτια προσωπείο,<br />κρύβει στις χούφτες τα μωρά,<br />η αγάπη λέει το αντίο,<br />ο χρόνος δεν της απαντά,<br />σα νύχτα στο Μεταξουργείο,<br />ομίχλη κίτρινη φωτιά,<br />η αγάπη φρίκης μεγαλείο.<br /><br />Πάνω απ' τη γη ακροβατεί,<br />η αγάπη παίζει με το θείο,<br />μ' ένα ουράνιο σπαθί,<br />η αγάπη ιπτάμενο θηρίο,<br />νύφη που ντύνεται οργή,<br />με έπαθλο το χειρουργείο,<br />πληρώνει την υποταγή,<br />η αγάπη λέει το αντίο,<br />η αγάπη λάμα στη καρδιά,<br />η αγάπη κόβεται στα δύο,<br />η αγάπη κόσμου μυρωδιά,<br />η αγάπη λάσπη κι ενυδρείο.<br /><br />Έλα γυναίκα θυμωμένη,<br />έλα σ' αυτό το φονικό,<br />θέλω μαζί σου να ζήσω, να χαθώ.<br />Έλα γυναίκα τρομαγμένη,<br />έλα σ' αυτό το ουρλιαχτό,<br />θέλω μαζί σου να ζήσω, να χαθώ.<br /><br />Χρώματα κέρινα κραγιόν, <br />ανατριχίλα μου φθαρμένη,<br />στην ερημιά σου ακροβατώ<br />κι εσύ γυναίκα ερωμένη,<br />σκόνη από παλιό μπετό, <br />από μια κάρτα ξεχασμένη,<br />σκάβει τον τροπικό καιρό, <br />η γλώσσα σου η τρομαγμένη.<br /><br />Οι λέξεις κρύβουν το θυμό<br />σε μια Βαβέλ απελπισμένη,<br />είναι που θέλω να σου πω, <br />αυτό που πάντα περιμένει,<br />ένα ιστίο, ένα πανί, <br />μια θάλασσα γυμνή και ξένη,<br />ένα τραγούδι, μια ωδή, <br />για σένα, εσένα ερωμένη.<br /><br />Εγγραφείτε στο επίσημο κανάλι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου!
